Η υπόθεση των Ολυμπιακών Αγώνων μού θυμίζει τη μάνα μου, όταν είχαμε μουσαφίρηδες: ενώ τον υπόλοιπο χρόνο το σπιτικό μας λειτουργούσε σε ομαλούς ρυθμούς, κάθε που έμελλε να αριβάρουν ξένοι, εκείνη γινόταν ξαφνικά ο «άσπρος σίφουνας». Όταν, μετά από κόπο, άγχος και γκρίνια, είχε πλέον νοικοκυρέψει, καθαρίσει, τινάξει, πλύνει, βάψει, ταχτοποιήσει, στολίσει και επιδιορθώσει, ερχόταν και η ώρα που έπρεπε να αποφασίσει για το φαγητό. «Και τι θα ταΐσουμε τους ξένους;». Ιδού το μέγα, καταληκτήριο, ερώτημα.
Είναι προφανές ότι το νοικοκύρεμα της Ελλάδας, ενόψει των Ολυμπιακών Αγώνων, ενέχει και το ερώτημα της διατροφής των επισκεπτών που θα μας τιμήσουν με την παρουσία τους. Τι και πού θα φάνε οι ξένοι μας; Κι ενώ σε όλους τους άλλους τομείς, οι πάντες τρέχουν πάνω κάτω (σαν τη μάνα μου), με την ψυχή στο στόμα, για να προετοιμαστούν για τους Ολυμπιακούς, στο χώρο της γαστρονομίας, πέρα από το τι θα φάνε οι αθλητές και οι δημοσιογράφοι, γίνονται ελάχιστα πράγματα. Ίσως όλοι επαναπαύονται στο γεγονός ότι οι ξένοι θα φάνε στις τουριστικές ταβέρνες αυτό που αποτελεί το τουριστικό αρχέτυπο του παραδοσιακού φαγητού της Ελλάδας, δηλαδή choriatiki, mouzaka and taramosaIata. Εδώ όμως βρίσκεται το πρόβλημα. Οι ταβέρνες αυτές, κυριολεκτικά και μεταφορικά της τουριστικής Πλάκας, αναπαράγουν μια ευτελή εικόνα της ελληνικής κουζίνας που, στην πράξη, ελάχιστη σχέση έχει είτε με την βουκολική είτε με την αστική μαγειρική παράδοση.
Τα τελευταία χρόνια, η ελληνική κουζίνα, όπως και τα ελληνικά κρασιά, άρχισε να γίνεται της μόδας στο εξωτερικό. Εστιατόρια όπως τα Μόλυβος και MiIos στη Νέα Υόρκη (το Milos, που μόλις ξεκίνησε και την αθηναϊκή καριέρα του), το ReaI Greek στο Λονδίνο και το Notos στις Βρυξέλλες, προσπαθούν να δείξουν στους ξένους τι σημαίνει ελληνική κουζίνα- πώς είναι δυνατόν ένα απλά στιφάδο να αποκτήσει διαστάσεις υψηλής γαστρονομίας και πώς τα τηγανητά κολοκυθάκια μπορούν να προσλάβουν τη φινέτσα και αισθαντικότητα μιας γιαπωνέζικης τεμπούρας. Οι ξένοι πλέον, απ ότι φαίνεται, αρχίζουν και γνωρίζουν μια ελληνική κουζίνα πολύ πιο ενδιαφέρουσα από αυτήν που προβαλλόταν μέχρι τώρα στα Kεμπαπτσήδικα του Λονδίνου και στις ταβέρνες της Αστόριας.
Μια άλλη ελπιδοφόρα, και κάπως παράδοξη, εξέλιξη είναι ότι η ελληνική κουζίνα έχει αρχίσει να γίνεται της μόδας στην Ελλάδα. Πολλοί σεφ καλών εστιατορίων εγκαταλείπουν τα καρπάτσιο και τα φουαγκρά, εμπνέονται από τα προϊόντα και τις παραδόσεις της Ελλάδας και είτε δημιουργούν νέες συνθέσεις είτε αναδημιουργούν παλιές συνταγές ιδωμένες με νέο μάτι. Χρησιμοποιούν γαλλικές τεχνικές για ραφινάρισμα, ανατολίτικες νοοτροπίες για μεγαλύτερο ενδιαφέρον και κοσμοπολίτικες φιλοσοφίες για να δώσουν παγκοσμιότητα στην ελληνική κουζίνα, τα υλικά της και τις ιδέες της. Κορυφαίοι Έλληνες σεφ όπως οι Λαζάρου, Πέσκιας, Μπαξεβάνης, Νικολοπούλου, De GryIIeau, Καψαλάς, Καραμολέγκος και πολλοί άλλοι πειραματίζονται και δημιουργούν τη Νέα Ελληνική Κουζίνα. Ο καθένας με το δικό του τρόπο, ο ένας ψάχνοντας ντόπια υλικά και παραδόσεις, ο άλλος αναπλάθοντας τη σπιτική νοσταλγία, κατάφεραν να δημιουργήσουν μια κουζίνα, n οποία, από κει που δεν είχε μεγάλη συνεισφορά στην παγκόσμια μαγειρική, μεταμορφώνεται σιγά σιγά σε μια γαστρονομία που προκαλεί το ενδιαφέρον. Δίνοντας την ευκαιρία στους χιλιάδες ξένους επισκέπτες της Αθήνας (και όχι μόνο) να γνωρίσουν από κοντά τη γαστρονομική επανάσταση που συντελείται αυτή τη στιγμή στον τόπο μας και n οποία ελπίζουμε να προλάβει να ολοκληρωθεί (όπως και το έργο του Καλατράβα) μέχρι το καλοκαίρι...
