Υλικά
Υλικά (για 4 άτομα)
1, 5 κιλό πομοντόρια.
1 κ.σ. φρέσκια ρίγανη.
8 φύλλα ζελατίνα.
1 αγγούρι μεγάλο.
2 μικρά κρεμμύδια ξερά.
1 πράσινη πιπεριά.
1 κόκκινη πιπεριά.
30 γρ. πολτός μαύρης ελιάς.
12 μεγάλα καππαρόφυλλα.
160 γρ. φέτα.
80 γρ. ανθότυρο.
1 κ.γλ. ντομάτα πελτέ.
30 mI ελαιόλαδο.
10 ml μπαλσάμικο.
10 ml κρέμα γάλακτος.
Αλάτι, πιπέρι
Παρασκευή
Ανακατεύουμε τη φέτα με το ανθότυρο και προσθέτουμε πιπέρι και μια κουταλιά κρέμα γάλακτος.
Με δύο κουτάλια σχηματίζουμε ένα μεγάλο μακρουλά κεφτέ (quenelle).
Ζεματάμε τις ντομάτες, αφαιρούμε τους σπόρους και τις ξεφλουδίζουμε.
Τις περνάμε στο μπλέντερ, προσθέτοντας τον πελτέ, λίγα φύλλα φρέσκια ρίγανη, αλάτι, πιπέρι και μια κουταλιά ελαιόλαδο.
Προσθέτουμε τα φύλλα ζελατίνης και ανακατεύουμε καλά.
Τοποθετούμε αμέσως το μίγμα σε φόρμες με κωνικό σχήμα και τις βάζουμε στο ψυγείο.
Καθαρίζουμε το αγγούρι και το κόβουμε σε πολύ λεπτές φέτες (με το «μαντολίνο»).
Φτιάχνουμε μια φωλιά με τις φέτες τους αγγουριού.
Ψιλοκόβουμε τα κρεμμύδια και τα βάζουμε σε ένα ταψάκι.
Τα περιχύνουμε με ελαιόλαδο, φρέσκια ρίγανη, αλάτι, πιπέρι και μια πρέζα ζάχαρη.
Τα βάζουμε στο φούρνο στους 100°C για μία ώρα περίπου.
Τα περνάμε από φίνο σουρωτήρι.
Έτσι έχουμε ένα λάδι αρωματισμένο με κρεμμύδι και ρίγανη.
Ψήνουμε τις πιπεριές και τις ξεφλουδίζουμε.
Τις αφήνουμε να κρυώσουν και τις ψιλοκόβουμε.
Τις ανακατεύουμε με το μπαλσάμικο.
Φτιάχνουμε ένα μικρό μιλφέιγ με τα φύλλα κάππαρης και τις πιπεριές.
Σερβίρισμα
Βγάζουμε το ζελέ ντομάτας από τους κώνους.
Σε ένα τετράγωνο πιάτο βάζουμε τους κώνους ντομάτας, από πάνω το quenelle από τυρί, δίπλα τη φωλιά από αγγούρι και τα μιλφέιγ με τα φύλλα κάππαρης.
Περιχύνουμε το αρωματικό λάδι και σε μια γωνιά του πιάτου βάζουμε λίγο πολτό ελιάς.
Ζαv λουί Καψαλάς: «Αν θέλουμε να συμβολίσουμε την Ελλάδα μέσα από τις συνταγές της, τότε η χωριάτικη σαλάτα είναι το φαγητό που ταυτίζεται περισσότερο από oπoιoδήπoτε άλλο με τη χώρα μας.
Η χωριάτικη σαλάτα είναι το κατεξοχήν έμβλημα της ελληνικής γαστρονομίας.
Όχι όμως όπως σερβίρεται στις ταβέρνες, αλλά αναδημιουργημένο.
Διατηρώντας τα υλικά και το πνεύμα της χωριάτικης σαλάτας, γίνονται επεμβάσεις τέτοιες, ώστε το πιάτο να δείχνει μοντέρνο, πιο διεθνές και πιο ραφιναρισμένο, Για να αποδειχτεί ότι είναι δυνατόν μέσα από την εξελιγμένη μαγειρική τεχνική, η ελληνική κουζίνα να εισαγάγει διεθνή στοιχεία, να γίνει δηλαδή fusion, δίχως να χρειαστεί να χρησιμοποιηθούν εξωτικά προϊόντα από τα πέρατα της Γης!»
