Οικτίρω τους λαούς που δεν βλέπουν ποτέ θάλασσα. Όσο καταπράσινα και αν είναι τα λιβάδια τους, όσο απάτητες και αν παραμένουν οι βουνοκορφές τους, τίποτα δεν μπορεί να αναπληρώσει το βαθύτατο εκείνο συναίσθημα ελευθερίας που νιώθεις, αντικρίζοντας την απεραντοσύνη των ωκεανών.
Όμως, πέρα από τα γεωστρατηγικά μειονεκτήματα, οι ηπειρωτικές χώρες χάνουν και ... γευστικά. Διότι, βεβαίως τίποτα δεν μπορεί να αναπληρώσει τη γαστριμαργική ηδονή που αισθάνεσαι, όχι μόνο τρώγοντας το ολόφρεσκο ψάρι, αλλά ψήνοντάς το ακόμη και στην παραλία, για να μην αναφερθούμε και στο ψάρεμά του. Δεν είναι τυχαίο ότι από τα πιο επιτυχημένα στέκια του περσινού καλοκαιρού αντλούσαν την πρωτοτυπία τους στο «beach cooking», δηλαδή στο ψήσιμο στην αμμουδιά.
Ο Χρήστος Χρήστου, της ομώνυμης «ταβέρνας» της Μυκόνου, έβγαινε κάθε πρωί από τη θάλασσα σαν Ποσειδών, φορτωμένος ψάρια και θαλασσινά, τα οποία πετούσε πάνω στη θράκα, λίγα μέτρα από κεί που σκάει το κύμα, και ... όποιος προφτάσει! Το ίδιο, όμως, μπορείτε να κάνετε και εσείς. Σας παρουσιάζουμε τρεις ιδέες που μας έρχονται από τη Γαλλία, τη Σκανδιναβία και την Αμερική, και που μπορούν με μεγάλη ευκολία να πραγματοποιηθούν και στις δικές μας πολύ ωραιότερες παραλίες .
Μύδια στις πευκοβελόνες
Η «συνταγή» της mouclade είναι τόσο γευστική όσο και απλή. Την δοκίμασα για πρώτη φορά στις αμμώδεις παραλίες του Ατλαντικού, της νοτιοανατολικής Γαλλίας, εκεί όπου τα πευκοδάση φτάνουν μέχρι το νερό, όπως στη Σκιάθο και στο Σχοινιά. Θα χρειαστείτε μύδια και ... πευκοβελόνες! Α! Μην ξεχάσετε το λευκό παγωμένο κρασί, κάτι ελαφρύ και όξινο, μια «Μαντινεία», για παράδειγμα.
Σκάβουμε, λοιπόν, ένα λάκκο, ας πούμε 1 Χ 1, με βάθος 20-30 εκ. Τον γεμίζουμε με πούσια (πευκοβελόνες) και πάνω απλώνουμε τα μύδια. Σκεπάζουμε πάλι με πούσια και -πολύ απλά- βάζουμε φωτιά. Τα πούσια καίγονται εν ριπή οφθαλμού, ψήνοντας τα μύδια όσο ακριβώς χρειάζεται, δίνοντας τους ταυτόχρονα μια ανεπανάληπτη καπνιστή γεύση που θα θυμάστε για πολύ καιρό. Μια από τις χάρες του ψησίματος αυτού είναι να ψάχνεις το μύδι στα καμμένα πούσια, ειδικά εάν είναι νύχτα -μην ξεχάσετε το φακό!
Ψάρι καρφωτό
Η μέθοδος (την πατρότητά της διεκδικούν και οι Ινδιάνοι της Αμερικής) μπορεί να πραγματοποιηθεί στην παραλία, αλλά και στο τζάκι του σπιτιού. Χρειαζόμαστε ένα ψάρι κάπως λιπαρό (ρέγγα, σκουμπρί, σαρδελομάνα, σολομός ... ), το οποίο δεν θα ξεραθεί καθώς θα σιγοψήνεται δίπλα στα κάρβουνα (ή, ακόμα, ένα ψάρι που θα μαρινάρουμε, π.χ. ξιφίας σε λάδι με αρωματικά χόρτα).
1. Δίχως να αφαιρέσουμε το δέρμα του ψαριού, το ανοίγουμε στα δύο, έχοντας κόψει πρωτύτερα με το ψαλίδι τα πτερύγια. Το κεφάλι, εάν θέλουμε, μπορούμε να το κρατήσουμε. Αποκολλάμε με προσοχή τη ραχοκοκαλιά, την οποία κόβουμε με το ψαλίδι στη βάση της κοντά στην ουρά. Χρησιμοποιώντας ένα τσιμπιδάκι για τα φρύδια αφαιρούμε όλα τα μικρά κόκαλα.
2. Πλένουμε και στεγνώνουμε τα φιλέτα, Αλατοπιπερώνουμε. Αλείφουμε με λάδι μια χοντρή σανίδα ξύλο, όπως αυτές που χρησιμοποιούμε στην κουζίνα για να κόβουμε το κρέας. Χρησιμοποιώντας απαραιτήτως καρφιά από ανοξείδωτο ατσάλι ή από αλουμίνιο (προσοχή, όχι γαλβανιζέ), καρφώνουμε τα ψάρια μας πάνω στο ξύλο με το δέρμα προς τα κάτω. Αλείφουμε με λιωμένο βούτυρο.
3. Ψήνουμε τα φιλέτα τοποθετώντας το ξύλο μας όρθιο, επάνω σε τούβλα, και σε κλίση περίπου 45 μοιρών, δίπλα στα κάρβουνα, επάνω στα οποία μπορούμε μάλιστα να πετάξουμε μια χούφτα από βρεγμένα ροκανίδια βελανιδιάς για να πάρει το ψάρι μας επιπλέον άρωμα. Ψήνουμε αργά, για μισή ή και μια ώρα εάν χρειαστεί, αναποδογυρίζοντας το ξύλο κάθε 10 λεπτά, ώστε τα φιλέτα που βρίσκονται στην επάνω μεριά να έρχονται με τη σειρά τους κοντά στη θράκα. Κάθε τόσο αλείφουμε με βούτυρο ή αρωματισμένο λάδι.
4. Αφού ψηθούν τα φιλέτα, τα σερβίρουμε με φρέσκες φέτες λεμονιού και μια ντοματοσαλάτα.
Θαμμένα στην κάψα
Το «clambake» («αχιβάδες ψητές») είναι το κατεξοχήν bar-b-q των αμερικανικών παραλίων, όπου ξεφαντώνουν οι φοιτητές και οι φοιτήτριες, ακριβώς όπως στο σινεμά. Το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικά γευστικό, αλλά απαιτείται αρκετή δουλειά και υπομονή!
1. Σε ένα επίπεδο σημείο της παραλίας ανοίγουμε ένα λάκκο 1,5Χ1,8 μ., σε βάθος 14 εκ. Ισοπεδώνουμε πολύ καλά το «δάπεδο», δίχως να πλησιάζουμε στο χείλος του λάκκου, για να αποφύγουμε τις κατολισθήσεις.
2. Στρώνουμε μεγάλα και στεγνά βότσαλα
3. Ετοιμάζουμε μια φωτιά με αρκετά ξύλα ώστε να γεμίσει όλος ο λάκκος.
4. Αφήνουμε τη φωτιά να κάψει μια ώρα, τροφοδοτώντας την με ξύλα, συνέχεια.Την αφήνουμε να κάψει μόνη της για άλλη μια ώρα. Τώρα τα βότσαλα έχουν πυρακτωθεί.
5. Με τη βοήθεια μιας τσουγκράνας αφαιρούμε από το λάκκο τα κάρβουνα, προσέχοντας να μην διαταραχθεί η στρώση των βοτσάλων. Σβήνουμε τα κάρβουνα (και όχι τα βότσαλα!) με νερό.
6. Απλώνουμε επάνω στα βότσαλα, όσο πιο γρήγορα γίνεται, πλυμένα, λίγο υγρά, φύκια. Θα πρέπει να σκεπάσουν τα βότσαλα σε πάχος περίπου 15 εκ.
7. Επάνω στη στρώση των φυκιών, απλώνουμε τα φαγητά μας: αστακούς, οστρακοειδή, φιλέτα ψαριών ή κρέατα τυλιγμένα σε αλουμινόχαρτο, πατάτες, καλαμπόκι ολόκληρο, κ.ο.κ. Όλα τα φαγητά θα πρέπει να είναι προετοιμασμένα και το άπλωμα τους θα πρέπει να γίνει όσο πιο γρήγορα γίνεται για να μην κρυώσουν τα βότσαλα (τους αστακούς τους κρατάμε ζωντανούς μέχρι την τελευταία στιγμή και τους θανατώνουμε λίγο πριν τους ρίξουμε στο λάκκο -ρωτήστε τον ψαρά πώς γίνεται).
8. Σκεπάζουμε γρήγορα γρήγορα όλα τα φαγητά πάλι με φύκια, σε μια στρώση 15 εκ.
9. Σκεπάζουμε όλο το λάκκο με ένα καραβόπανο και ... πάμε για μπάνιο! Επιστροφή σε 3 ώρες περίπου, όπου χρησιμοποιώντας ειδικά γάντια αφαιρούμε τα φύκια και εξετάζουμε εάν το φαγητό μας έχει ψηθεί.
10. Τα οστρακοειδή έχουν ανοίξει, οι δαγκάνες του αστακού αποκολλώνται με ευκολία, τα ψάρια, οι πατάτες και τα λαχανικά έχουν μαλακώσει. Όλα είναι διαποτισμένα από μια απερίγραπτη μυρωδιά θάλασσας, είναι ζουμερά, μαλακά και γευστικά.
