Με όλο το σέβας στο ελληνικό κρασί και τις τεράστιες προόδους του τα τελευταία χρόνια, είναι το ούζο που συμπυκνώνει την ιδέα της ελληνικότητας όταν κάποιος θέλει να κυλήσει γαλανόλευκο lifestyle στις φλέβες του. Όταν θέλεις να βάλεις ένα ποτό δίπλα στα αγαπημένα κλισέ του γυμνού κυκλαδίτικου βράχου, των κρυστάλλινων νερών όπου κάνεις το καλύτερο μπάνιο του κόσμου και του γενναιόδωρου ήλιου, τότε είναι ένα ποτήρι γεμάτο γαλακτερό, χάρη στο φλερτ με το νερό, ούζο που κολλάει δίπλα τους. Άνετα και με κατασταλαγμένη φυσικότητα, το γλυκανισάτο του άρωμα μας τραβάει σαν μαγνήτης πάνω τους, χαλαρώνοντας τα τσιτωμένα νεύρα των ανθρώπων της πόλης. Το ούζο, πολύ περισσότερο από το τσίπουρο, επισφραγίζει με κάθε του γουλιά ένα χαμόγελο στα μάτια και στα χείλη ή ένα φευγάτο βλέμμα ρεμβασμού.
Το ούζο είναι ευγενής δυναμίτης, η γεύση του είναι γροθιά από βελούδινο γάντι, σκέτη ίντριγκα. Κάνει τη γλώσσα να γλυκοσπαρταράει, και ο μεζές που θα μπει δίπλα του πρέπει να έχει τσαγανό, να του αντιμιλάει. Κι αυτή η απαίτηση είναι που κάνει ένα ouzo meze party συναρπαστικό.
Οι Βορειοελλαδίτες αποκαλούν τους Αθηναίους ξενέρωτους στο θέμα του ούζου και εν πολλοίς έχουν δίκιο. Για πολλά χρόνια τα μεζεδοπωλεία σέρβιραν δίπλα στη γλυκανισάτη δύναμή του σουβλάκι κοτόπουλου ή τυρομπουκιές με γκούντα· απαπαπά, σαν να βάζεις τον Εminem να χορεύει βαλς με τη βασίλισσα της Αγγλίας! Όχι, δίπλα στο ούζο χρειάζονται μπουκιές με τσαμπουκά. Δεν είναι τυχαίο ότι κλασικοί μεζέδες του είναι τα καλούδια της θάλασσας (μαγειρεμένα έτσι που να συνδυάζουν σούπερ αρωματική γεύση και θάλασσα), ιωδιούχο μαστιχωτό αυγοτάραχο, καυτερή κοπανιστή, τραγανό χταπόδι, αλμυρές αντσούγιες.
Τα πήραμε κι εμείς και είπαμε να δημιουργήσουμε μαζί τους ένα καινούριο, μεταμοντέρνο ρεπερτόριο ουζοκατάστασης, με το χαλαρό γαστρονομικό πνεύμα που θα προσέγγιζε το θέμα μια ομάδα ευζωιστών του… Σίδνεϊ.
Ανακατεύοντας στο σέικερ, δηλαδή, κλασικές γευστικές αφετηρίες, χιούμορ, κοσμοπολιτισμό, νεοπαραδοσιακή αύρα και γαστρονομική οικειότητα. Ζητήσαμε από τον executive chef του Hilton Γιάννη Μανίκη, μεγαλωμένο στο Μόντρεαλ, με επαγγελματική καριέρα στον Καναδά, την Αμερική, την Αυστραλία, το Ντουμπάι και την Ελλάδα, να δημιουργήσει μαζί μας σε δυο δρόμους· έναν πιο παραδοσιακό αλλά με μικρά νεωτεριστικά στοιχεία που να μας πηγαίνουν λίγο πέρα από το προφανές, κι έναν πιο καινοτόμο. Κάτω από τη σημαία της παράδοσης βάλαμε κλασικές σαρδέλες κονσέρβας με μια φλογάτη τυροκοπανιστή, αυγοτάραχο με φάβα, ψητό χταπόδι με σαφρανάτο αγιολί, αστακό σαγανάκι με χαλούμι, τηγανητό καλαμάρι με πικάντικο κουρκούτι και μαρινάτες ελιές. Στο γήπεδο της καινοτομίας καλέσαμε ραβιόλια από ωμό τόνο, γεμισμένα με καπνιστό σολομό και καβούρι με μπόλικο αυγοτάραχο πάνω τους, αστακό «Μικρολίμανο» σε ποτήρι του μαρτίνι, ψητό καλαμάρι γεμισμένο με ρύζι και πικάντικο τσορίθο, ένα καρπάτσιο χταποδιού με χοντροσπασμένο πιπέρι και λαδολέμονο με κάππαρη, κι ένα ζελέ από νερό ντομάτας με τυροκαυτερή από νούρι και κοπανιστή. Όλα έχουν ένταση… Αν όμως σας φανούν ότι το ούζο τα σκεπάζει, προσθέστε χωρίς φόβο κάτι δυνατό, κάτι πικάντικο για να ανεβάσετε τις στροφές.
Πάρτι που είναι, είπαμε να μη μείνουμε μόνο στο κλασικό ούζο με παγάκια όσο κι αν το λατρεύουμε. Κουβεντιάσαμε το θέμα με το μάνατζερ του Galaxy, τον μπάρμαν Γιάννη Τσίρο, και μας πρότεινε έξυπνα κοκτέιλ, πειράζοντας με ούζο θεσμικά ποτά όπως το dry martini, το mojito, και όχι μόνο. Σας διαβεβαιώ ότι ταιριάζουν και χέρι-γάντι με τους μεζέδες και δίνουν ανεβασμένο, κοσμοπολίτικο αέρα στο ouzo party μας.
Γιάννης Μανίκης, executive chef του Hilton
Ο Γιάννης Μανίκης δεν ανήκει στους σεφ-γραφειοκράτες που κάθονται στο γραφείο και προωθούν λίστες με ψώνια και τυποποιημένα μενού. Είναι άνθρωπος της δράσης και δύο φορές την εβδομάδα μαγειρεύει ο ίδιος σε κάποια από τις κουζίνες των ρεστοράν του ξενοδοχείου την ώρα που σερβίρουν – «για να μη χάσω την αίσθηση της αδρεναλίνης», λέει ο ίδιος. Παράλληλα όμως είναι πολύ δημιουργικός, και ευέλικτος στις προτάσεις που καταθέτει. Γεννημένος στο Μόντρεαλ, δούλεψε στο γενέθλιο τόπο του αλλά και στην Αθήνα, το Σίδνεϊ, το Ντουμπάι, έχοντας περάσει και από τις κουζίνες του διάσημου Charlie Trotter στο Σικάγο.
