Δυσκολεύομαι να γράψω έστω και δυο λόγια, εν είδη αποχαιρετισμού για τον Γιώργο Χατζηγιαννάκη, που έφυγε από τη ζωή μετά από μια σύντομη μάχη με τον καρκίνο, μετά το πρώτο ίσως καλοκαίρι της ζωής του που κατάφερε να κάνει διακοπές έχοντας πλέον αφήσει την ιστορική «Σελήνη» σε νέα, καλά χέρια. Για την συμβολή του στη γαστρονομία της Σαντορίνης αλλά και την αναγέννηση της ελληνικής κουζίνας γενικότερα, θα τα γράψουν καλύτερα οι γαστρονομικοί μας συντάκτες.
Σίγουρα ήταν ο άνθρωπος, που μαζί με τη δυναμική σύζυγό του, Έβελιν, συνέβαλαν όσο λίγοι στο να καθιερωθεί η Σαντορίνη ως γαστρονομικός προορισμός, όπου το fine dining περνάει καταρχήν μέσα από τις τοπικές πρώτες ύλες του νησιού και των Κυκλάδων γενικότερα, προβλέποντας μια τάση που σήμερα είναι κυρίαρχη σε όλο τον κόσμο και δίνοντας μάχες για να την υποστηρίξουν. Θα τους θυμάμαι πάντα στην πρώτη μου επίσκεψη στο νησί για τον Σαντορίνη guide το 2000, με την διάθεσή τους να μοιραστούν το όραμά τους, το πείσμα να παλέψουν για την ποιοτική εστίαση στο νησί έναντι της μαζικοποίησης που έφερνε η τουριστική του άνοδος, να προωθήσουν τα άγνωστα τότε νιώτικα τυριά ή τη λευκή μελιτζάνα, να υποστηρίξουν τα τοπικά προϊόντα (όταν πρωτοξεκίνησαν το να σερβίρουν φάβα ή ντοματάκι σε καλό εστιατόριο θεωρούνταν αξιοπερίεργο) και τα σαντορινιά κρασιά και να τους δώσουν τη θέση που έπρεπε να έχουν, να κάνουν μαθήματα μαγειρικής στους Αμερικανούς, να καθιερώσουν τελικά το brand που είναι σήμερα η γαστρονομική Σαντορίνη.
Ιδιαίτερη σημασία σε αυτό έπαιξε και η έμφαση που έδωσε στις συνέργειες και την εξωστρέφεια γνωρίζοντας πώς χτίζεται η ταυτότητα ενός προορισμού. Σημαντικοί σεφ βρήκαν στη συνέχεια στη «Σελήνη» το έδαφος για να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους, ενώ όλη η γαστρονομική και τουριστική κοινότητα έχει να μιλάει για έναν ξεχωριστό άνθρωπο - δάσκαλο για πολλούς και σε πολλά επίπεδα. Κρατάμε το χαμόγελό του, τη σπιρτάδα που διατηρούσε ανέπαφη μες στα χρόνια και την μεταδοτικότητά του και ελπίζουμε να βρει μια άλλη Σελήνη κάπου εκεί πάνω…
