Η 7η Μαΐου ήταν n τέλεια ανοιξιάτικη μέρα στο Παρίσι. Ζεστή, χαρούμενη, με έναν ήλιο για soft ηλιοθεραπεία στο Deux Magots, τα δέντρα μες στην πρασινάδα και λεπτές ευωδιές λουλουδιών να πλανιούνται στον αέρα.
Η Τετάρτη, 7 ΜαΤου 2003, ήταν όμως και μια πολυαναμενόμενη μέρα στη γαλλική πρωτεύουσα και για έναν άλλο λόγο: ο μυθικός Joel Robuchon, ύστερα από επτά χρόνια στη σύνταξη και αποχή από τριάστερο ρεστοράν, επέστρεψε δριμύτερος με ένα εστιατόριο που ταράζει παγκοσμίως τα νερά.
Το γευσιγνωστικό τιμ του ΕΥ και του Αθηνοράματος έσπευσε, προσκαλεσμένο στο opening party του Robuchon, και ενθουσιάστηκε από το νεωτεριστικό στιλ του LΆtelίer de Joel Robuchon. Όλοι -και εννοώ την Άννη Ηλιοπούλου, τον Διονύση Κούκη, τον Πάνο Δεληγιάννη και τον υπογράφοντα- είχαμε στο μυαλό μας εκείνο το εκπληκτικό γεύμα στο τελευταίο ρεστοράν του Robuchon τον Ιούνιο του 95, όπου χαμογελούσαμε αντιδρώντας αυθορμήτως σε ένα ανάμικτο συναίσθημα ηδονής, υπέρτατου ραφιναρίσματος και γευστικών συγκινήσεων εντάσεως μεγατόνων. Στο καινούργιο ρεστοράν τα πράγματα είναι αλλιώς. Εδώ n έκφραση - κλειδί είναι συμποσιακό πνεύμα. Τραπέζια δεν υπάρχουν, καθώς τρως σε μια μπάρα που θυμίζει sushi-bar. Αυτή είναι που χωρίζει στα δύο τη σκηνή του Atelier. Από τη μια μεριά καθόμαστε εμείς, σε στουλ από κόκκινο της φωτιάς δέρμα: n πλάτη τους χαμηλή, σε αφήνει να ακουμπήσεις τον αγκώνα σαν σε ανάκλιντρο και να χαριεντιστείς με την παρέα σου. Το φως που πέφτει πάνω μας από τα κρυμμένα σποτ θα το ζήλευε και ο καλύτερος φωτιστής θεάτρου: κολακεύει και φέρνει στο προσκήνιο τους συνδαιτυμόνες. «Κόστισαν μια περιουσία, αλλά είμαι πολύ ευχαριστημένος» μας λέει ο ίδιος ο Joel Robuchon, που κινείται χαρούμενος και συμπαθέστατος ανάμεσα στους καλεσμένους του. Η ακουστική είναι ένας ακόμα από τους σοφά υπολογισμένους παράγοντες, που αλείφουν βούτυρο πάνω στο ψωμί της χαλαρότητας και της ζωντάνιας: n παρέα μας -έξι άτομα, μοιρασμένα στις δύο πλευρές της γωνίας της μπάρας -επικοινωνεί καλύτερα και από το να καθόμασταν στο ίδιο τραπέζι.
Πάνω στην μπάρα, βουνά από καραβίδες και μυρωδάτες φράουλες. Η κατακόκκινη σάρκα του φρούτου είναι τέλεια συνοδεία για τη σαμπάνια Bruno Paillard, που ρέει άφθονη πυροδοτώντας χαμόγελα. Από την άλλη όχθη, τώρα, μια open kitchen κάπως διαφορετική από όσες έχουμε δει μέχρι σήμερα. Ο ίδιος ο Robuchon και τρεις στενοί συνεργάτες του, τιμημένοι με δύο αστέρια Michelin στα προηγούμενα εστιατόριά τους, δουλεύουν σε απόσταση αναπνοής από εμάς επικεφαλής της ομάδας τους. Η δική τους θεατρική παράσταση, η χορογραφία των κινήσεων είναι πολύ πιο άμεση. (Από πάνω τους κρέμονται μπούτια εκπληκτικού σπανιόλικου προσούτο). Οι στολές τους κατάμαυρες, με διακριτικά κόκκινα σιρίτια, αγκαλιάζονται από το μαύρο γρανίτη που αποτελεί το φόντο του Atelier: ιδανικό υλικό για να προβάλλονται φωτισμένες οι καλύτερες πρώτες ύλες που ο Robuchon δουλεύει στο ρεστοράν, καθώς και τα πρόσωπα των δημιουργών. Κινούνται περισσότερο με τη λογική των μπάρμαν εκπληκτικών γεύσεων, αναθεωρώντας την κλασική εικόνα του σεφ. Μαύρο και κόκκινο λοιπόν, κυρίαρχα χρώματα σε φράουλες, σκαμπό, τριαντάφυλλα, ποτήρια νερού. Πιάτα που παίζουν στη γιαπωνέζικη γεωμετρία του άσπρου, αλλά και γυάλινα σαν παγωμένο νερό, και γαλάζια σαν πισίνες «ουρανού». Last but not least, η παλλισάνδρη: το υπέροχο σκούρο καστανό ξύλο με τις ιώδεις ανταύγειες, που δίνει γιαπωνέζικο look στο χώρο.
Post tapas bar υψηλής γαστρονομίας
Και τι τρως σε αυτό το σούπερ φιλικό προς το χρήστη ρεστοράν, που θα μπορούσες να το χαρακτηρίσεις σαν post tapas bar υψηλής γαστρονομίας; Εκπληκτικές πρώτες ύλες, απλά και τέλεια μαγειρεμένες ή αμαγείρευτες, σχεδόν χωρίς σος, που σου μεταδίδουν άμεσα ένα αίσθημα γενναιόδωρης γαστρονομικής χαράς. Κάθε φετούλα του jamon iberico de bellota είναι «ένα ποίημα φινέτσας και αισθησιακής έντασης» - συμφωνούμε απολύτως πάνω σε αυτό με την Patricia Wells, ένα από τα κορυφαία ονόματα της γαστρονομικής δημοσιογραφίας στον πλανήτη. Η κρακελαριστή καραβίδα, τυλιγμένη σε λεπτεπίλεπτο τυνησιακό φύλλο με βασιλικό (ένα δαντελένιο αριστούργημα), κάνει την Άννη και τον Πάνο να σχολιάζουν ευτυχείς και αναστατωμένοι «τύφλα να χει η τεμπούρα!». Ο Διονύσης, απ την άλλη, πλέει σε πελάγη ευτυχίας γευόμενος εκ-πλη-κτι-κά γλυκάδια μοσχαριού, ψημένα με απίστευτη μαεστρία. Άλλο τόσο υπέροχο είναι και το steak tartare, που θαρρείς πως το ωμό του κρέας έχει άρωμα κάστανου. Κι ακόμα: Υπόδειγμα εκστασιαστικής απλότητας, ο τηγανισμένος στην εντέλεια μερλάνος (είδος μπακαλιάρου) σε ξετρελαίνει με το κοντράστ απαλότητας/τραγανίσματος, ενώ, απ την άλλη, μια κριτσανιστή τάρτα γεμισμένη με υπέροχο μεσογειακό «ιδρώτα» (συγχωρήστε τον ποιητή, για πιπεριά και ντομάτα πρόκειται), ραφιναρισμένες φετούλες σκουμπριού και παρμεζάνας κάνει κλικ στον ουρανίσκο μας.
Το όλον βρέχεται με εξαιρετικά κρασιά (ποτήρι και φιάλη) σε φιλικότατες για το κοινό τιμές, από την κάβα του Θόδωρου Μαργέλου, που είναι επιστήθιος φίλος του Robuchon και βασικός χρηματοδότης του εγχειρήματος του. Πίνοντας το εκπληκτικό Hermitage 1990 του Chaves (λευκό), η Άννη γοητεύεται από την ευωδιά βουτύρου Κερκύρας, που μεθάει τη μύτη μας. Αφήνουμε τον υπέροχο γαλλισμό ενός σουφλέ με λικέρ Chartreuse και παγωμένη κρέμα φιστικιού, και την έκπληξη τέλειου συνδυασμού σοκολάτας-φιστικιού να χαϊδεύουν τη γλώσσα μας, και χειροκροτούμε τον σουπερστάρ Robuchon, που επέστρεψε για να μας συναρπάσει με την πιο σύγχρονη, γαστρονομική και συνάμα απλή συμποσιακή πρόταση του καιρού μας. Την επομένη στις 12 το μεσημέρι ή ουρά μεγαλώνει από όσους θέλουν να γευτούν εκ των πρώτων το πολυαναμενόμενο comeback.
