Πάντα τα Χριστούγεννα άρχιζαν για μένα πολύ νωρίς· από τα τέλη του Νοέμβρη που εμφανίζονταν τα πρώτα δέντρα και στολίδια, και ο τόπος μύριζε γιορτές. Τα Χριστούγενα δεν τα σνόμπαρα, τα λάτρευα! Κι επειδή στο σπίτι ταυτίζαμε τις γιορτές με τα χριστουγεννιάτικα γλυκά, η πιο μεγάλη μου χαρά παραμένει να βλέπω τις πυραμίδες από μελομακάρονα, δίπλες και κουραμπιέδες, να ορθώνονται καμαρωτές στα ζαχαροπλαστεία. Το βλέμμα μου γλυκαίνει, η μύτη συγκινείται από το μοσχοβολιστό τους άρωμα.
Δεν μας ένοιαζε παλιότερα τι θα πιούμε με τα γλυκά των Χριστουγέννων. Ίσως δεν μας ένοιαζε καν αν θα πίναμε κάτι. Το πολύ-πολύ καμιά σαμπάνια, έτσι για το καλό , για την αίσθηση της γιορτής – κι ας μην ήταν αληθινή, κι ας μην ταίριαζε με τα γλυκά. Τώρα ψάχνουμε αλλιώς, για να σταλάξουμε περισσότερη ηδονή στην απόλαυση των γιορτών, ανοίγοντας και κερνώντας γλυκά κρασιά μαζί με μελομακάρονα, κουραμπιέδες, δίπλες, κορμούς και βασιλόπιτες. Θα το κερδίσουμε το στοίχημα με Μοσχάτα, αφρώδη, Μαυροδάφνες.
Δοκιμάζοντας τα τόσο σωστά μελωμένα μελομακάρονα του ιστορικού Ασημακόπουλου, αναζητώ –λόγω του πλούτου και της σφιχτοδεμένης γεύσης τους– το «Ανθεμίς» της Σάμου. Να απολαύσω πρώτα το πυκνό και πολυσύνθετο άρωμά του, μια υποψία από τη θεσπέσια γεύση του, και ξαναδαγκώνοντας ένα κομματάκι μελομακάρονο να διαπιστώσω ότι η κοινότητα του γευστικού πλούτου και η πικάντικη ιδιοσυγκρασία και των δύο δημιουργούν έναν ηλεκτρικά εκρηκτικό συνδυασμό γεμάτο πάθος. Αλλά και με το «Χόρταις» του Κτήματος Μερκούρη (κυρίως Μαυροδάφνη) ο συνδυασμός δεν πάει πίσω: τυλίγοντας οι τανίνες του στην αγκαλιά τους τη γλύκα του μελομακάρονου λιώνουν και το σύνολο αστράφτει ηδονή. Μένοντας στην παράδοση του Ασημακόπουλου γεύομαι έναν ολόφρεσκο, τραγανό και μυρωδάτο κουραμπιέ και τολμώ την αποκοτιά: ανοίγω το υπέρκομψο, δαντελένιο «Μοσχάτο Ρίου» του Παρπαρούση. Και, ω του θαύματος, η τόσο σοφιστικέ, δαντελένια, πολυσχιδής προσωπικότητα του κρασιού, αλληλοσυμπληρώνεται τέλεια με τη γήινη γλύκα των κουραμπιέδων! Για τις τραγανές, έντονες, πυκνές στη γεύση δίπλες βρήκα δύο λύσεις: μια ντελικάτη, το ημιαφρώδες «Deus» της Cavino που ελαφρύνει σαν χάδι το φύλλο τους, και μία πλούσια, το υπέροχο «Μοσχάτο Λήμνου Ηφαίστου Γνώση» του Πέτρου Χατζηγεωργίου, που χωρίς να λιγώνει κάνει την αίσθηση στο στόμα πιο πλούσια.
Προχωρώντας, αλλάζω στιλ και γεύομαι τον πλούσιο, αλλά καθόλου βαρύ, και πολυσύνθετο κορμό κάστανου με σοκολάτα bitter του ζαχαροπλαστείου Mellenjo στο Περιστέρι. Το γλυκό βρίσκει το μάστορά του πάλι στο «Deus», που χάρη στο Μοσχοφίλερο και τον Σιδερίτη του δίνει χάδι ανάλαφρο, αλλά κουμπώνει θαυμάσια και με το ωραίο Κηρ –Μοσχάτο Σπίνας– του Μιχαλάκη από την Κρήτη.
Συνέχεια με άγλυκα χριστουγεννιάτικα γλυκά. Μια και είχα τις δύο ανάλαφρες παραλλαγές γαλλικού pain d’ epices από τη «Μέλισσα» του Περιστερίου, έπιασα στα χέρια μου τρία κρασιά. Με την πικάντικα spicy βερσιόν, καλυμμένη με ζάχαρη-άχνη χάρηκα τη φινέτσα και το ντελικάτο στιλ δύο Μοσχάτων: του Παρπαρούση και του Μιχαλάκη. Ενώ στην επίσης άγλυκη παραλλαγή που καλύπτεται με γλάσο σοκολάτας, το «Χόρταις» δημιούργησε μια πανέμορφη αίσθηση γεύσης πλούσιας και με βάθος.
Φινάλε με τη δαντελένια βασιλόπιτα-τσουρέκι της Κυβέλης, που τα βρήκε αμέσως με το ντελικάτο «Deus». Να σας πω κάτι, έτσι για το τέλος; Ναι, είναι αλήθεια ότι όλα σχεδόν τα χριστουγεννιάτικα γλυκά είναι στιβαρά! Αλλά αξίζει τον κόπο να τα απολαύσετε και μάλιστα με το κρασί που τους ταιριάζει...
Τα γλυκά που δοκιμάσαμε
Ασημακόπουλοι: Μελομακάρονα, δίπλες, κουραμπιέδες (Xαρ. Τρικούπη 82, 210 3610092)
Κυβέλη: Βασιλόπιτα (Λεωφ. Πεντέλης 28, Βριλήσια, 210 6897574)
Mellenjo: Κορμός κάστανο (Παρασκευοπούλου 32, Περιστέρι, 210 5780881)
Μέλισσα: Γαλλικό pain d’ epices (Εθνάρχου Μακαρίου 43, Περιστέρι, 2105759684)
