Ορισμένα (αρκετά θα έλεγα) τηλέφωνα και e-mail που πήρα από χρήστες αλλά και φίλους εστιάτορες με υποχρεώνουν να επιστρέψω στο θέμα της προπερασμένης εβδομάδος με τίτλο «Αλήθειες και μύθοι για την τιμή του κρασιού στα εστιατόρια».
Κατ’ αρχήν, λοιπόν η τοποθέτηση του Π. Τριανταφύλλου (στο site) αλλά και αρκετών άλλων που προτίμησαν να «δυσανασχετήσουν» τηλεφωνικά και είχαν επίσης την άποψη (ή περίπου) ότι «αν έπρεπε να φεύγουμε από τα εστιατόρια κάθε φορά που βρίσκαμε ότι τα εμφιαλωμένα είναι ακριβά δεν θα πηγαίναμε ποτέ σε κανένα ….» είναι μάλλον αποκαλυπτική. Επισημαίνει, ότι το κρασί για τον Έλληνα καταναλωτή ως προς την ποιοτική του διάσταση αλλά και ως στοιχείο του δείπνου είναι επουσιώδες αγαθό. Εύκολα πάμε στο χύμα και εξ ίσου (ίσως) εύκολα πίνουμε νερό, μπύρα, αναψυκτικό. Αρκεί, να βρέχουμε το λαρύγγι μας για να κατεβαίνουν οι μπουκιές. Αντίθετα, από το περιεχόμενο του πιάτου έχουμε απαιτήσεις τόσο ποιότητας όσο και τιμής. Το επιχείρημα ότι «δεν θα πηγαίναμε σε κανένα» είναι σαθρό και αυτό εύκολα αποδεικνύεται.
Όσο για το αν το φθηνότερο κρασί οδηγεί σε κατανάλωση περισσότερων μπουκαλιών ισχύει εν μέρει αλλά τα όρια του είναι πεπερασμένα. Ο μέσος καταναλωτής θα πιει το πολύ μισό μπουκάλι (3 ποτήρια). Όσο φτηνό και να είναι δύσκολα θα πιει περισσότερο. Για να απολαύσουμε πηγαίνουμε σε ένα εστιατόριο/ταβέρνα και όχι για να μεθύσουμε. Τέλος σε ότι αφορά στους συντελεστές τι να κάνουμε ; Αυτοί είναι οι κανόνες της αγοράς για να μην «μπαίνει» μέσα ο εστιάτορας και το αν ο συντελεστής 3 μπορεί να γίνει 2,8 ή 3,2 είναι λεπτομέρεια. Σίγουρα πάντως ένας επαγγελματίας που αγοράζει 9 ευρώ και πουλάει 12 ευρώ θα «κατεβάσει ρολά».
Από την μεριά των επαγγελματιών τώρα ακουστήκαν πολλά. Μερικοί βρήκαν την ανάλυση αντικειμενική και αρκετοί δήλωσαν ότι πράττουν περίπου με τον τρόπο που περιέγραψα. Υπήρξαν όμως και άλλοι που βρήκαν «βολικούς» τους συντελεστές για τα κρασιά μέχρι 10 ευρώ. Δυσανασχέτησαν όμως για τον τρόπο υπολογισμού στα κρασιά με υψηλότερες τιμές. Όταν τους παρατήρησα ότι γενικά το κρασί και ειδικότερα το κατά τεκμήριο ποιοτικότερο ακριβό έχει ανάγκη από ιδιαίτερο τρόπο service και ανάλογη υποδομή μάλλον «ξερόβηξαν» αμήχανα. Δεν είναι λίγα τα μαγαζιά που πωλούν ένα κρασί των 20 – 30 ευρώ σε τιμές από 60 έως 100 ευρώ τη φιάλη ενώ ταυτόχρονα το σερβίρουν σε ακατάλληλα «μπαλονάκια» ποτήρια της πλάκας, σε άσχετες με το προϊόν θερμοκρασίες, δεν ξέρουν να ετοιμάσουν σωστά μία σαμπανιέρα και ενίοτε δεν ξέρουν να προφέρουν ούτε το όνομα του κρασιού. Το ανέκδοτο με το “Chiroubles” που κατά το σερβιτόρο ήταν «Τσιρουμπλίς» λέει πολλά. Όπως και η τάση για αισχροκέρδεια του συγκεκριμένου. Το έζησα προσωπικά και ξέρω για πιο πράγμα μιλάω. Το τελικό συμπέρασμα για να κλείσουμε το θέμα είναι απλό. Σε μία κοινωνία που πάσχει (η τρέχουσα κρίση το αποδεικνύει) η αμάθεια και το κακώς εννοούμενο συμφέρον (από κάθε πλευρά) είναι κακοί σύμβουλοι. Είναι καιρός νομίζω να αρχίσουμε να σκεπτόμαστε και να έχουμε την απαραίτητη παιδεία πριν, τοποθετηθούμε, αντιδράσουμε ή πάρουμε κάποια επιχειρηματική απόφαση. Δυστυχώς όμως, απ’ ότι φαίνεται η παιδεία και η γνώση σε αντίθεση με το κρασί είναι ουσιώδη αγαθά αλλά μάλλον σε ανεπάρκεια. Ευτυχώς όχι για όλους.
