Θα ξεκινήσω κάνοντας μια θλιβερή διαπίστωση. Ο αριθμός των sites και των εντύπων που ασχολούνται σήμερα δημοσιογραφικά/αρθρογραφικά με το κρασί είναι στα όρια της ανυπαρξίας. Αν δεν με απατούν οι γνώσεις μου και η μνήμη μου αυτή τη στιγμή υπάρχει μόνο ένα έντυπο (διμηνιαίο) το οποίο ασχολείται οργανωμένα με το κρασί. Και αυτό όμως, για λόγους επιβίωσης υποθέτω, αφιερώνει σημαντικό μέρος της ύλης του στο φαγητό τις συνταγές κ.λ.π.
Σε ότι αφορά στα ηλεκτρονικά μέσα πλην του www.athinoramaumami.gr είναι ζήτημα αν υπάρχουν ακόμα ένα ή δύο τα οποία πέρα από τεχνική /εγκυκλοπαιδική ενημέρωση διατυπώνουν απόψεις, σχολιάζουν και παίρνουν θέση για τα δρώμενα του κρασιού. Για μία οινοπαραγωγική χώρα σαν την Ελλάδα η οποία επιπροσθέτως φιλοδοξεί να κατακτήσει μία καλή θέση στο διεθνές οινικό πάνθεον, αυτό μόνο σαν «κατάντια» μπορεί να χαρακτηριστεί.
Και όμως η οινική δημοσιογραφία ξεκίνησε πριν από 20 χρόνια με θετικό πρόσημο για λαμπρές προοπτικές. Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. ΕΥ ΖΗΝ, ΟΙΝΟΧΟΟΣ, FOODING, UMAMI, πολυσέλιδα σε περιοδικά (κυρίως) και εφημερίδες ανήκουν σχεδόν όλα στο παρελθόν. Όμως χάρη στην οινική δημοσιογραφία, τα έντυπα που τη στήριξαν και τις κλασικές ή θεματικές εκθέσεις (κυρίως το ΟΙΝΟΡΑΜΑ) το ποιοτικό Ελληνικό κρασί έκανε τα πρώτα του ανοδικά βήματα. Καλοί παραγωγοί βρήκαν το δρόμο προς την καταξίωση και αρκετοί καταναλωτές έμαθαν την άλφα – βήτα του κρασιού και εξελίχθηκαν σε οινόφιλους. Κάποιοι από αυτούς αποτέλεσαν τη δεύτερη γενιά που εξακολουθεί παρά τη δυσμενή συγκυρία να στηρίζει το χώρο.
Έτσι σήμερα βρισκόμαστε μπροστά στο εξής παράδοξο. Μία οινοπαραγωγική χώρα με διεθνείς φιλοδοξίες που δεν κάνει τίποτα για να στηρίξει την εσωτερική της αγορά. Ένα ισοδύναμο παράδειγμα, που θα βοηθούσε στο να γίνει αντιληπτό τι εννοώ θα ήταν το εξής: μία Γαλλία με πολίτες που δεν θα αναγνώριζαν την ποιότητα, την πολυμορφία και την αξία των Γαλλικών τυριών η οποία παρ’ όλα αυτά θα είχε την απαίτηση να είναι τα τυριά της διεθνώς επώνυμα, ισχυρά εξαγωγικά προϊόντα και καταξιωμένα. Απαιτητά σε όλα τα γεωγραφικά μήκη και πλάτη τη υδρόγειου. Σαν ανέκδοτο ακούγεται.
Επειδή σε αυτό τον κόσμο τίποτα δεν προκύπτει δια της παρθενογένεσης μάλλον κάτι πρέπει να φταίει για τη σημερινή πραγματικότητα στο συγκεκριμένο θέμα. Δυστυχώς, για μία ακόμα φορά το δάχτυλο μου θα δείξει τους «γνωστούς – άγνωστους». Δηλαδή, τους Έλληνες παραγωγούς είτε σαν μονάδες είτε σαν συντεταγμένα όργανα. Με λίγες εξαιρέσεις ο κλάδος δεν είχε ποτέ τη συνείδηση ότι η οινοδημοσιογραφία, οι σελίδες των εντύπων, τα ειδικά περιοδικά κ.λ.π. είχαν ανάγκη από στήριξη για να μπορούν να υπάρχουν. Και στήριξη σημαίνει για να μην κρυβόμαστε, δαπάνη, διαφήμιση συμμετοχή στην οικονομική προσπάθεια κ.λ.π.
Δυσκολεύομαι να φανταστώ εκδότες, οργανωτές εκθέσεων κ.λ.π. που επιμένουν στην όποια προσπάθεια με το χέρι στην τσέπη. Αν κρίνω εκ του αποτελέσματος μάλλον έχω δίκιο. Και πώς να μην έχω. Μερικοί οινοπαραγωγοί δηλώνουν πένητες ενώ κάποιοι άλλοι δηλώνουν διάσημοι και λένε ότι με το όνομα που έχω κάθε διαφήμιση είναι περιττή. Υπάρχουν και ορισμένοι που θέλουν να ανταλλάξουν τα «όβολα» τους με την υποχρέωση του δημοσιογράφου, εκδότη κ.λ.π. να συμπεριφερθεί σαν πληρωμένη γραφίδα. Η ιστορία των γευστικών δοκιμών στον τύπο διδάσκει πολλά.
Η ελάχιστη επένδυση για να «στηθεί» ένα οινοποιείο και κάποιοι αμπελώνες είναι ένα εκατομμύριο ευρώ σαν ένα μέσο ελάχιστο. Η δημιουργία συνείδησης στους καταναλωτές που θα δημιουργήσει εσωτερική αγορά, θα φέρει το οικονομικό αποτέλεσμα βάση για περαιτέρω ανάπτυξη εντός και εκτός της χώρας για τον κλάδο είναι «ψιλά» γράμματα. Το ποσοστό επί της συνολικής επένδυσης που διατίθεται για αυτό δεν ξεπερνάει τα κάποια χιλιοστά και αν το συγκρίνουμε με τζίρους ίσως φθάσουμε και στα εκατομμυριοστά. Τα αποτελέσματα τα περιέγραψα λίγο πάνω.
Παρ’ όλα αυτά οι παραγωγοί εν μέσω κρίσης και επέλασης του «χύμα» και ίσως κάποια στιγμή και του εισαγόμενου βοούν ότι «κάτι πρέπει να κάνουμε». Βοούν όμως εντός των τειχών των κλαδικών μαζώξεων. Οι φωνές τους δεν αγγίζουν τον καταναλωτή. Ο δίαυλος επικοινωνίας δυστυχώς δεν υπάρχει. Αυτό, δυστυχώς, θα πληρώσουν σταδιακά οι Έλληνες οινοπαραγωγοί. Οι «διάσημοι» αργότερα, οι νεόφερτοι άμεσα καθώς ήδη νιώθουν τη θηλιά να σφίγγει. Το κακό είναι ότι θα την πληρώσει και το Ελληνικό κρασί. Ένα από τα όχι πολλά εθνικά προϊόντα με εξαγωγικές δυνατότητες ικανό να συμβάλλει στην οικονομική ανάκαμψη της χώρας.
