Η άμεση απάντηση είναι ότι πιο ελληνικό δεν γίνεται. Σήμερα το ούζο είναι τόσο “ελληνικό” που δεν χρειάζεται το συγκεκριμένο προσδιοριστικό επίθετο. Για τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και για όσες χώρες η Ελλάδα έχει σχετικές συμφωνίες προστασίας, το ούζο είναι ένα ποτό που παράγεται αποκλειστικά στη χώρα μας. Αν προσεγγίσουμε όμως τον τρόπο παραγωγής του, θα δούμε ότι το εθνικό μας ποτό παράγεται στις περισσότερες των περιπτώσεων από εισαγόμενο γαλλικό ή βραζιλιάνικο καθαρό οινόπνευμα, γλυκάνισο από την Τουρκία ή την Αίγυπτο, ζάχαρη από τη Γερμανία κ.λ.π. μερικές φορές, σπανίως, κάποια από αυτές τις πρώτες ύλες μπορεί να είναι ελληνική. Παλιότερα στη Ελλάδα παρασκευάζονταν ακόμη και καθαρή ανηθόλη, ουσία που αρωματίζει κατά ένα μέρος το ούζο. Θα πείτε βέβαια, δεν πειράζει, αφού και το σκωτσέζικο ουίσκι δεν γίνεται μόνον από σκωτσέζικο κριθάρι.
Ας δούμε όμως, σε μια περίοδο αποβιομηχανοποίησης της Ελλάδας, μια χώρα που, απ’ ότι μας λένε, λίγα μπορεί να παράγει ή να προσφέρει σε ανταγωνιστικό επίπεδο, πως μπορούμε να εκμεταλλευτούμε αποτελέσματα προσπάθειας παλιότερων ετών όπως αυτό της κατοχύρωσης της ελληνικότητας του ούζου.
Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’80 λειτουργούσαν στην Ελλάδα 7 οργανωμένα οινοπνευματοποιεία, διασκορπισμένα σε όλη την επικράτεια. Όμως χάνοντας τη μάχη του εκσυγχρονισμού, της προστασίας του περιβάλλοντος και αυτή του κόστους σταμάτησαν τη λειτουργία τους με αποτέλεσμα σήμερα να έχει μείνει μόνον ένα σε λειτουργία. Φανταστείτε λοιπόν ξανά το ελληνικό ούζο να γίνετε από καθαρή αλκοόλη προερχόμενη από ελληνικές σακχαρούχες ύλες όπως η μελάσα, αποκλειστικά από ελληνική ζάχαρη και το κυριότερο από γλυκάνισο καλλιεργημένο σε ελληνικά χωράφια και μάλιστα κοντά στη περιοχή παράγωγης του ούζου. Φανταστείτε ακόμη να παράγεται με τη χρήση διάφορων ποικιλιών αρωματικών, όπως μάραθος και κορίανδρος, καλλιεργημένες στην περιοχή παραγωγής του ώστε να αντανακλά τον τοπικό χαρακτήρα. Εντάξει, θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι θα φτιάξουμε τον μηχανολογικό εξοπλισμό στην Ελλάδα, έτσι ώστε τα εμφιαλωτήρια να μην είναι Ιταλικά και οι φιάλες από τη Βουλγαρία. Ακόμη όμως και χωρίς ντόπιο εξοπλισμό το ελληνικό ούζο θα ξαναγινόταν κυριολεκτικά ελληνικό. Θα ήταν μια επιστροφή και ένα ξεκίνημα για την οικονομία για ένα προϊόν που τη εποχή το Βενιζέλου, χάρη στη φορολογία του οινοπνεύματος ήταν ο μεγαλύτερος χρηματοδότης για το ελληνικό κράτος. Μήπως σε ένα αποκλειστικά ελληνικό προϊόν μια απλή διάταξη για την ελληνικότητα των πρώτων υλών του θα ήταν κάτι που θα του έδινε νέα ώθηση σε αυτόν τον τομέα παράγωγης αλλά και εμπορικής προώθησής του; Σε πρώτη φάση ίσως να αύξανε το κόστος παράγωγης άλλα ας σκεφτούμε τα εθνικά εμπορικά και ποιοτικά οφέλη από μια τέτοια αλλαγή.
Η βελτίωση της ποιότητας θα μπορούσε να δώσει το ξεκίνημα για μια αύξηση των πωλήσεων και κυρίως των εξαγωγών. Ας το λάβουν υπ’ όψιν τους οι ενδιαφερόμενοι και οι αρμόδιοι. Αξίζει τον κόπο.
